Choroby zakaźne i pasożytnicze

Wirus białaczki kotów (FeLV- feline leukemia virus) jest jednym z najczęściej spotykanych wirusów kocich. Podobnie jak wirus niedoboru immunologicznego kotów (FIV) należy do retrowirusów. Występuje na całym świecie, a podatne na zarażenie są zarówno młode jak i starsze zwierzęta. Wirus białaczki kociej występuje najczęściej u kotów przebywających w skupiskach lub pochodzących z takich miejsc. Na zakażenie FeLV przede wszystkim narażone są wychodzące koty, bardziej kocury niż kotki, gdyż to samce częściej uczestniczą w walkach z innymi kotami. Zarażenie wirusem białaczki jest najgroźniejsze dla kotów młodych (10 miesięcy do 3 lat). Choroba niestety wciąż pozostaje nieuleczalna. FeLV jest wirusem typowo kocim - nie przenosi się na inne gatunki. Wirus FeLV jest jednym z oncornawirusów, tzn. może inicjować nowotworzenie.

Wirus jest wydalany przez zakażone koty (chore lub przez bezobjawowych nosicieli) ze śliną, kałem, moczem, mlekiem i innymi wydzielinami. Ponieważ zarazek w środowisku suchym ginie szybko, zatem do zakażenia dochodzi przez długotrwały, bliski kontakt zwierząt (pogryzienie, lizanie, wspólne miski i kuweta). Często białaczka przenoszona jest z matki na młode w czasie karmienia, lizania, zabawy, a także pomiędzy kociakami w czasie zabawy. Wirus może być także przeniesiony podczas transfuzji krwi.

Konsekwencje kontaktu kota z wirusem

Prawdopodobieństwo dożywotniej wiremii (wirus obecny we krwi) jest większe u kotów, które zetknęły się z wirusem w wieku 4-5 miesięcy. Jednak nawet starsze, dorosłe osobniki w momencie osłabienia odporności, np. wywołanego stresem, mogą ulec dożywotniemu zakażeniu. Zwierzęta chowane w dużych skupiskach częściej narażone są na stres, a zwłaszcza stres socjalny. W schroniskach, gdzie często trafiają nowe osobniki, a starsze trafiają do nowych domów istnieje większa szansa na zarażenie. Koty pojedynczo chowane w domach rzadko chorują, ale nawet 40% ma przeciwciała przeciwko FeLV, co oznacza że miały kontakt z wirusem białaczki.
Generalnie można przyjąć, że w zależności od wieku, stanu układu odpornościowego oraz stanu zdrowia zwierzęcia w momencie zetknięcia się z wirusem, możliwe są różne scenariusze:

1) Zakażenie zwierząt, których układ odpornościowy nie jest w stanie zwalczyć wirusa. Są one zakażone do końca życia, wirus jest stale obecny we krwi (wiremia) oraz wydalany ze śliną, moczem, kałem i innymi wydzielinami. Dotyczy głównie kotów bardzo młodych (4-5 miesięcznych), przebywających w dużych skupiskach. Zwykle ta grupa przeżywa do 2-4 lat od zakażenia.

Objawy:

• niedokrwistość (anemia), osłabienie, brak apetytu, wychudzenie, odwodnienie, bladość błon śluzowych;
• obniżenie odporności (immunosupresja), skutkiem czego koty są narażone zakażenia wtórne (infekcje bakteryjne, wirusowe, pasożytnicze);
• rozwój nowotworów (głównie chłoniaka - nowotworu złośliwego) w narządach układu krwiotwórczego, przewodzie pokarmowym lub w postaci rozsianej w wielu narządach. Wirus białaczki nie jest zdolny do bezpośredniego nowotworzenia, natomiast może aktywować naturalnie występujące we wszystkich komórach onkogeny. Onkogeny to geny regulujące podziały i różnicowanie się komórek w czasie życia życia płodowego i krótko po narodzinach. Jeśli po tym etapie geny zostaną znów uaktywnione, dojdzie do ponownego uruchomienia podziałów komórek, co może skutkować rozwojem guzów nowotworowych;
• powiększenie węzłów chłonnych, gorączka;
• wzrost liczby białych krwinek;
• objawy neurologiczne powodowane przez uciskające na nerwy guzy nowotworowe lub wskutek bezpośredniej lokalizacji nowotworu w układzie nerwowym;
• bezpłodność kotek, zamieranie płodów;
• stany zapalne przewodu pokarmowego;
• kłębuszkowe zapalenie nerek w wyniku odkładania się kompleksów antygenu wirusowego z przeciwciałami organizmu;
• zapalenie naczyniówki;
• często występujące zapalenie dziąseł i jamy ustnej;
• zapalenie wielostawowe;
• zapalenie dróg oddechowych;
• żółtaczka;
• nietrzymanie moczu
• zmiany behawioralne