Choroby zakaźne i pasożytnicze

2) Koty należące do tej grupy szybko nabywają odporność. Zwykle są to dorosłe osobniki, u których po kilku-kilkunastu tygodniach zanika wiremia (wirus przestaje być obecny we krwi). Koty nie chorują oraz nie rozsiewają wirusów. Jednak u 50% z nich zakażenie jest utajone, wirus jest obecny w organizmie przez okres ok. 6miesięcy, a nawet 3 lat. W przypadku spadku odporności - ciąża, stres, choroba, długotrwałe leczenie glikokortykosteroidami, może dojść do aktywacji zakażenia. U kotów u których doszło do reaktywacji wirusa, mogą pojawić się objawy wymienione w pkt. 1.

3) W tej grupie znajdują się koty, których układ odpornościowy zwalcza wirusa bezpośrednio po kontakcie. Niestety koty nie nabywają odporności, przez co są nadal wrażliwe na kolejne zakażenia.

Po zakażeniu wirusem FeLV jak już zostało to opisane, u części kotów dochodzi do obniżenia odporności (immunosupresji) wynikającej z uszkodzenia szpiku kostnego. Natomiast w grupie kotów, które uodporniają się przeciwko temu zarazkowi, przeciwciała utrzymują się we krwi przez wiele lat. Matki przekazują kociakom przeciwciała przeciwko białaczce z siarą (pierwsze mleko), przeciwciała te utrzymują się u kociąt przez pierwsze 2-3 miesiące ich życia.

Rozpoznawanie

Objawy towarzyszące zakażeniu wirusem FeLV mogą być bardzo zróżnicowane, mogą być różnie nasilone i występować w wielu kombinacjach. Niestety żaden z nich nie jest swoisty wyłącznie dla zarażenia tym właśnie wirusem. Charakterystyczna historia kota oraz typowa kombinacja objawów pozwalają postawić podejrzenie FeLV. Rozpoznanie natomiast opiera się na badaniach dodatkowych. FeLV można wykryć szybkimi testami (opartymi na reakcji serologicznej) dostępnymi w większości gabinetów weterynaryjnych. Materiałem do badania jest kropla krwi, wynik otrzymuje się już po kilkunastu minutach, a koszt zazwyczaj nie przekracza 50.0 PLN. Samo wykonanie testu nie nastręcza więc dużego problemu. Niestety interpretacja nie zawsze jest oczywista. Inaczej należy podchodzić do wyniku u zdrowego kota, inaczej u zwierzęcia z wyraźnymi objawami klinicznymi. W przypadku chorego kota wynik dodatni jest najczęściej pewny, ujemny raczej wyklucza chorobę. U zdrowych kotów zdarzają się wyniki fałszywie dodatnie, dlatego w takim przypadku powinno się powtórzyć test jeszcze podczas tej samej wizyty. Ujemny wynik może też pojawić się u zarażonego kota w czasie trwania zakażenia utajonego (brak wirusa we krwi). Podejrzewając taką sytuację można wykonać powtórne badanie po 3 miesiącach. Postawienie rozpoznania nie zawsze jest więc łatwe. Lekarz weterynarii musi uwzględnić pełna historię choroby kota, objawy kliniczne i wyniki badań dodatkowych (testy w kierunku FeLV, badanie krwi, inne konieczne badania np. USG, RTG). W koniecznych przypadkach lub sytuacjach szczególnie wątpliwych lekarz może zlecić bardziej zaawansowane badania w celu potwierdzenia zakażenia FeLV, np. badanie metodą PCR (oparte na technikach biologii molekularnej).

Leczenie

Białaczka kotów jest chorobą nieuleczalną. Stosuje się leczenie objawowe i paliatywne (poprawiające komfort życia zwierzęcia). Terapia przede wszystkim ma na celu wzmocnić układ odpornościowy i wyeliminować wtórne zakażenia. Używane są więc antybiotyki, leki przeciwzapalne, środki stymulujące pracę układu immunologicznego, poprawiające apetyt, suplementy witaminowo-mineralne, w koniecznych przypadkach można wykonać transfuzję krwi. Ważna również jest dieta, która musi być akceptowalna dla kota i jednocześnie zapewniająca właściwą podaż składników pokarmowych i odpowiednią ilość kalorii. Mimo złego rokowania koty z białaczką potrafią żyć wiele lat, czas ten jest niestety krótszy w przypadku rozwoju objawów klinicznych w wyniku zakażenia FeLV.