Hodowla i pielęgnacja

Z nowo nabytym pupilem należy udać się do lekarza weterynarii.

Przeprowadzi on badanie ogólne i oceni czy nasze zwierzę prawidłowo się rozwija. Skontroluje też zastosowaną do tej pory profilaktykę (odrobaczenia i szczepienia) oraz dobierze i zaleci odpowiednią jej kontynuację. 

Zwalczanie pasożytów i uodpornianie przeciwko chorobom zakaźnym zapobiegnie infekcjom zagrażającym życiu zwierzęcia.

Rutynowo u szczeniąt stosuje się program 3 kolejnych szczepień przeciwko najgroźniejszym i najpowszechniejszym chorobom zakaźnym m.in. przeciwko nosówce i parwowirozie. Wykonuje się je najczęściej w wieku 6, 9 i 12 tygodni. Umożliwia to stopniowe wytwarzanie przez szczenię własnej odporności, podczas gdy jednocześnie w naturalny sposób traci ono przeciwciała otrzymane wraz z mlekiem matki. Przed ukończeniem 6 tygodnia życia ich wysoki poziom nie pozwala na powstanie odporności poszczepiennej. Po 12 tygodniu jest już natomiast zbyt niski, aby właściwie chronić zwierzę. Jest to zjawisko określane mianem luki immunologicznej i uniknięcie związanego z nim niebezpieczeństwa polega na zastosowaniu kolejnych szczepień szczepionkami o odpowiednio dobranej koncentracji składników wzbudzających odporność. Należy jednak pamiętać, że dopiero w przeciągu 2 tygodni od ostatniego, trzeciego szczepienia, szczenię jest w stanie wytworzyć dostateczną ilość przeciwciał chroniących przed infekcją. Oznacza to, że dopiero po tym czasie może ono bezpiecznie zacząć wychodzić na pierwsze spacery. 
W przypadku kociąt pierwsze szczepienie przeciwko chorobom zakaźnym, obejmujące katar koci i panleukopenię, wykonuje się w wieku od 8 do12 tygodni, następne w wieku 12 do 14 tygodni.

Kolejne szczepienia, które traktujemy już jako przypominające u obu gatunków wykonuje się w wieku ok. 1 roku i następnie wg zaleceń lekarza weterynarii. 

W innych przypadkach, jeżeli zajdzie taka konieczność lekarz weterynarii dobierze dla naszego pupila indywidualny program szczepień zależnie od stopnia narażenia na niebezpieczne wirusy i bakterie.

Zarówno u szczeniąt jak i u kociąt pomiędzy szczepieniami przeprowadza się odrobaczanie rozpoczynając już od 2-4 tygodnia życia. Jest to związane z możliwością zarażenia się szczeniąt lub kociąt od matki (przez łożysko i/lub z mlekiem), nawet jeśli była ona regularnie odrobaczana. Wynika to z przebiegu cykli rozwojowych najczęściej spotykanych pasożytów. Niektóre ich formy mogą przetrwać długi czas w uśpieniu i uaktywnić się dopiero podczas gry hormonalnej, zachodzącej podczas ciąży i porodu zarówno u suki jak i u kotki.

Po zakończeniu naprzemiennej serii szczepień i odrobaczeń profilaktyczne zwalczanie pasożytów kontynuuje się jeszcze co miesiąc aż do ukończenia przez zwierzę 6 miesiąca życia. W późniejszym wieku lepszym rozwiązaniem jest regularne (raz na 3-6 miesięcy) badanie kału.

Odrębną kwestią jest szczepienie przeciwko wściekliźnie. 

Każdy pies po ukończeniu 4 miesiąca życia musi w świetle obowiązujących w naszym kraju przepisów zostać zaszczepiony. Następnie szczepienia te kontynuuje się co roku. W przypadku kotów w Polsce nie ma obowiązku szczepienia przeciwko wściekliźnie. Warto je jednak wykonać zwłaszcza u kotów nie przebywających stale w domu, kiedy mogą być one narażone na kontakt z chorobą. Szczepienie przeciwko wściekliźnie u kotów może być również wymagane przez przepisy innego państwa, którego granicę zamierzamy przekroczyć podczas wyjazdu.