Choroby zakaźne i pasożytnicze
Objawy:
Choroba rozpoczyna się gorączką, osłabieniem, brakiem apetytu i pragnienia. Kot niechętnie i ostrożnie się porusza, siedzi w podkulonej pozycji, co wynika z bolesności brzucha. Zaniedbuje higienę, ma nastroszoną i matową sierść. Szybko pojawiają się wymioty, które mogą być zabarwione żółcią i występują niezależnie od jedzenia. Krańcowe odwodnienie, niekiedy w postaci kota siedzącego nad miską z wodą, ale odwracającego głowę, może być typowym, choć niespecyficznym objawem panleukopenii. Po 2-3 dniach choroby do objawów dołącza się biegunka, czasem z domieszką krwi. W terminalnej fazie choroby obniżeniu ulega temperatura ciała kociąt. Mogą one padać nagle z powodu wtórnych zakażeń bakteryjnych, odwodnienia i kwasicy metabolicznej, prowadzących do rozwoju DIC (silne zaburzenie układu krzepnięcia krwi) i wstrząsu. U młodych zwierząt taki stan prowadzi do śmierci nawet w ciągu 3 dni. Rzadko zdarza się nadostry przebieg choroby bez typowych objawów, w którym do krańcowego stadium i śmierci dochodzi w ciągu kilkunastu godzin. Śmiertelność u kociąt waha się od 25 do 75 %.
Rozpoznanie:
Często już same objawy nasuwają podejrzenie panleukopenii (nagłe zachorowanie w młodym wieku), szczególnie u nieszczepionych kociąt. W badaniu krwi obserwowana jest silna leukopenia (obniżona ilość białych krwinek). Rzadziej dochodzi do obniżenia liczby czerwonych krwinek i płytek krwi. Zarażenie potwierdza się badając kał na obecność wirusa. Służą do tego szybkie testy wykrywające parwowirusy, dostępne w gabinetach weterynaryjnych. Wynik ujemny nie wyklucza opisywanej choroby. Wynika to z faktu, iż wirus wydalany jest z kałem krótko. Inną możliwością potwierdzenia infekcji jest badanie serologiczne wykonywane w laboratorium lub bardziej zaawansowane i dużo skuteczniejsze metody oparte na technikach biologii molekularnej (PCR).
Leczenie:
Tak jak w przypadku zakażenia wirusem FIV czy FeLV nie ma możliwości przyczynowego leczenia panleukopenii. Stosuje się terapię objawową dostosowaną do stanu zwierzęcia. Często postępowanie musi być intensywne. Na początku odstawia się karmę i wodę, aby zmniejszyć wymioty i spowolnić aktywność komórek jelitowych, niezbędną do replikacji wirusa. Leczy się powikłania bakteryjne stosując antybiotyki o szerokim spektrum działania. Bardzo istotna jest płynoterapia wyrównująca odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe i przeciwdziałająca rozwojowi kwasicy. Najczęściej płyny powinny być podawane dożylnie. W przypadku przedłużającej się głodówki należy je uzupełnić o odpowiednią ilość glukozy i i aminokwasów. Podawane są leki przeciwwymiotne, witaminy z grupy B i po ustąpieniu wymiotów środki o działaniu osłonowym na przewód pokarmowy. Po okresie intensywnej opieki i ustabilizowaniu stanu ogólnego można rozpocząć podawanie kotom małych ilości pokarmu (jedzenie miękkiej konsystencji, zmiksowane, specjalistyczne diety weterynaryjne). Można stosować środki pobudzające apetyt.
Na rynku dostępny jest preparat o działaniu przeciwwirusowym, który ma szanse przyspieszyć zwalczenie infekcji. Minusem niestety jest jego dosyć wysoka cena.
Kotom, które miały kontakt z wirusem można podać gotową surowicę zawierająca przeciwciała przeciwko parwowirusom (wykorzystuje się tu preparat zarejestrowany dla psów). Jednak po wystąpieniu objawów klinicznych jest już za późno na takie postępowanie (wirusa nie ma już we krwi i jest niedostępny dla przeciwciał).
Kategorie artykułów
Katalog branż
Znajdź firmę
