Logowanie Rejestracja

Dermatologia

Nużyca u psów i kotów

Nużyca zwana też demodekozą jest groźną, pasożytniczą chorobą skóry u psów. Rzadko występuje u kotów. Nużycę wywołują naturalnie bytujące w skórze roztocza - nużeńce (Demodex canis), żywiące się komórkami skóry oraz łojem. Nadmierny rozwój tych pasożytów związany jest z zaburzeniami funkcji układu odpornościowego, również o podłożu genetycznym. Aktualnie prowadzone są badania w celu wyjaśnienia, dlaczego niektóre psy chorują na nużycę, a inne nie.

Nużyca występuje najczęściej u ras: shar pei, buldog angielski, west highland white terier, bokser, ratler, pointer, doberman, bulterier, jamnik. Demodex canis nie jest zaraźliwy dla innych gatunków zwierząt i ludzi.

Szczenięta zarażają się nużeńcem od matki, w pierwszych dniach życia, podczas ssania. Duża większość szczeniąt przechodzi inwazję roztoczy bezobjawowo, jedynie 15% choruje na nużycę. Występuje ona najczęściej u młodych psów (między 3 a 12 miesiącem życia).
Choroba objawia się u zwierząt o obniżonej odporności (zarobaczenie, niedożywienie, stres związany z odsadzeniem od matki) lub przy zaburzeniu naturalnych warunków środowiskowych skóry (częste kąpiele, za wysoka wilgotność skóry, złe warunki hodowli).

Rozpoznanie nużycy jest stosunkowo proste. Z pogranicza skóry zmienionej chorobowo i skóry zdrowej wykonuje się głęboką zeskrobinę, zbyt płytka może dawać wyniki fałszywie ujemne. Nużeńce bytują w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych czyli dość głęboko. Pobraną zeskrobinę ogląda się pod mikroskopem poszukując jaj, larw i postaci dorosłych nużeńców. Pomocne może być również badanie mikroskopowe mieszków włosowych wyrwanych włosów, w okolicy których znaleźć można dorosłe postacie pasożytów.

Istnieją dwa rodzaje nużycy - postać miejscowa oraz uogólniona.

Nużyca miejscowa psów może objawiać się jako jedno do pięciu obszarów zmienionych chorobowo. Przy tej postaci nużycy obserwuje się wyłysienia z zaczerwienieniem, łuszczeniem, grudkami, zaskórnikami oraz hiperpigmentacją. Zmiany na skórze najczęściej pojawiają się na pysku psa, ale mogą występować też w innych miejscach. Nużyca miejscowa nie wywołuje świądu, chyba że dojdzie do wtórnego zakażenia (bakteryjnego czy grzybiczego). Ta postać choroby wykazuje tendencję do samoistnego ustępowania, jednak pewna część przypadków może przechodzić w dużo trudniejszą do wyleczenia postać uogólnioną.

Rokowanie jest dobre, nużycę miejscową leczy się preparatami roztoczobójczymi stosowanymi miejscowo. Leczenie stosuje się do momentu gdy wyniki zeskrobiny będą negatywne. Nużyca miejscowa, w większości przypadków cofa się w przeciągu 4-8 tygodni.
Przy wtórnych bakteryjnych lub grzybiczych zakażeniach skóry leczenie powinno być bardziej agresywne, w zależności od czynnika wywołującego - dodatkowo leczenie przeciwgrzybicze i/lub antybiotykoterapia przeciwbakteryjna.